با دست تهی جز شرر آه چه دارم؟ ای دل! بشکن بلکه کمی اشک ببارم

در اوّل پرونده جرمم بنویسید سرمایه به جزعفو خداوند ندارم

حتّی به جحیمم که بسوزند محال است از دامن اولاد علی دست بدارم

من خاک غلامان غلامان حسینم این را بنویسید، روی سنگ مزارم

جاری است دو زمزم ز دو چشمم، به دو گونه باکی نبود از شرر شعله نارم

من خانه به دوش پسر فاطمه بودم یک عمر گذشته است، چنین لیل و نهارم

از سوختنم شرم کند آتش دوزخ کز خاک حسین است، به رخ، نقش غبارم

ای اشک! فرو ریز چو باران بهاری تا با تو شود دوزخ من، باغ و بهارم

مولای کریمم نگذارد، نگذارد من پا به سر آتش دوزخ بگذارم

شک نیست که هر جا شده باشم متولّد تا شام ابد، شهرحسین است دیارم

من “میثم” آل علی ام با سخن شعر بگذار که هر بیت شود، چوبه دارم