پر بسته ام و زجور صیاد

پرواز مرا نمانده در یاد

.

ای مرگ بیا که بعد عمری

دیگر شوم از اسارات آزاد

.

جز مشت پری در این قفس نمانده

دیگر نکشم آه چون نفس نمانده

.

راه نفسم به سینه بسته

بال و پرم ای خدا شکسته

.

جان می دهم و ز کینه صیاد

با خنده کنار من نشسته

.

ای غریب آقام غریب آقام

.

ای وای بر اسیری که از یاد رفته باشد

در دام مانده باشد صیاد رفته باشد

.

جز مرگ نبوده در دعایم

جز آه نبوده در صدایم

.

ای کاش شود که جان سپارم

امشب روی زانوی رضایم

.

ای کاش ببینم روی دخترم را

تا زنده نماید یاد مادرم را

.

پیراهن زندان کفن من

شد سلسله عضوی از تن من

.

یا رب تو گواهی که نمانده

جای سالمی بر بدن من

.

جان به لب شدم از دست یک یهودی

سر تا سر جسمم پر شد از کبودی