عمری زدیم از دل صدا باب الحوائج را

خواندیم بعد از ربنا باب الحوائج را

.

روزی ما کرده خدا باب الحوائج را

از ما نگیرد کاش ” یا باب الحوائج ” را

.

هرکس صدایش کرد بیچاره نخواهد شد

کارش به یک مو هم رسد پاره نخواهد شد

.

یادش بخیر آن روزها که مادر خانه

گه گاه میزد پرچمی را سردر خانه

.

پر می شد از همسایه ها دور و بر خانه

یک سفره نذری ، قدر وسع شوهر خانه

.

مادر پدرهامان همین که کم میاوردند

یک سفره ی موسی  بن جعفر نذر می کردند

.

عصر سه شنبه خانه ی ما رو به را می شد

یک سفره می افتاد و درد ما دوا می شد

.

با اشک وقتی چشم مادر آشنا می شد

آجیل های سفره هم مشکل گشا می شد

.

آنچه همیشه طالبش چندین برابر بود

نان و پنیر سفره ی موسی بن جعفر بود

.

گاهی میان روضه ی ما شور می آمد

پیرزنی از راه خیلی دور می آمد

.

با دختری از هر دو چشمش کور … می آمد

بهر شفای کودک منظور می آمد

.

یک بار در بین دعا مابین آمینم

برخاست از جا گفت دارم خوب می بینم

.

آنکه توسل یاد چشمم داد مادر بود

آنکه میان روضه می زد داد مادر بود

.

آنکه کنار سفره می افتاد مادر بود

گریه کن زندانی بغداد مادر بود

.

حتی نفس در سینه ی او گیر می افتاد

هر بار که یاد غل و زنجیر می افتاد

.

می گفت چیزی بر لبش جز جان نیامد … آه

در خلوت او غیر زندانبان نیامد … آه

.

این بار یوسف زنده از زندان نیامد … آه

پیراهنش هم جانب کنعان نیامد … آه

.

از آه او در خانه ی زنجیر شیون ماند

بر روی آهن تا همیشه ردّ گردن ماند

.

این اتفاق انگار که بسیار می افتاد

نه نیمه ی شب موقع افطار می افتاد

.

هر شب به جانش دست بد کردار می افتاد

انقدر میزد دست او از کار می افتاد

.

وقتی که فرقی بینشان در چشم دشمن نیست

صد شکر که مرد است زیر دست و پا ، زن نیست