این کبوتر کز قفس بال و پرش بیرون زده
  بارها خون دل از چشم ترش بیرون زده

روزه دارِ بی کسِ مارا چنان هرشب زدند..
  استخوانهای تنش از پیکرش بیرون زده

گریه ی دیوار زندان را درآورد این غریب
  بس که بر دیوارها خون سرش بیرون زده

این غل و زنجیر که رفته میان ساق پا
  اینورش رفته به داخل، آنورش بیرون زده

بی حیا انقدر از روی عبایش رد نشو!
  از عبایش دستهای لاغرش بیرون زده

مرد دختردار دور از دخترش دق میکند
  جانش از تن در فراق دخترش بیرون زده

قامت موسی بن جعفر خم شده، بد خم شده!
  مثل صحنی که ستون محورش بیرون زده

خاک شد، اما نه غارت شد و نه مثل حسین
  از تنش انگشت با انگشترش بیرون زده

از ته گودال با آن چکمه غرقه به خون
  شمر را دیدند که با خنجرش بیرون زده

گوش زنها نشنود از بعد عباس علی..
  حرمله یاغی شده با لشگرش بیرون زده

غم همین بس بانویی که سر مستور خداست
  از حرم دنبال چادر معجرش بیرون زده

وای از حال رباب آن ساعتی که بین راه..
  دید از سرنیزه سیب نوبرش بیرون زده