شبی ساکت و دلگیر
 خودم بودم و قلبی که ز غم بسته به زنجیر
 و نزدیک اذان بود
 که پیچید در آفاق همه نغمه تکبیر

 ***
 نوشتند:
 که هنگام اذان دست به دامان خدا باش
 و مشغول دعا باش
 که آن لحظه بود لحظه شیرین اجابت
 و باز است به درگاه الهی در رحمت
 شدم گرم عبادت
 دو چشمم پر از اشک شد و روی لبانم همه سوگند
 که یا رب تورهایم کن ازین بند
 و گفتم به خدا بین دعایم
 که دلتنگ اذان حرم کرب و بلایم
 ***
 همانجا که دل از سوز فراقش شده بی تاب
 همانجا که زده دست به دامان زمین خوشه ی مهتاب
 همان وادی سوز و عطش و درد
 همان وادی شرمندگی آب
 همان وادی پاک حرم حضرت ارباب
 ***
 همانجا که زمینش همه نور است، حضور است
 حماسه ست، غرور است
 پر از شور و شعور است
 شرف مندتر از وادی طور است
 و فرض حرمش از پر حور است
 و بر مهدی زهرا همه شب راه عبور است
 ***
 همانجا که حرم خانه دلهاست
 و عشقش همه در آب و گل ماست
 عبادتگه موسی ست
 دخیل حرمش حضرت عیسی ست
 زیارتگه زهراست
 و زیباست
 خدا محو تماشاست
 که یک سو حرم شاه و یک سو حرم حضرت سقاست
 ***
 مکانی که قدم رنجه نموده ست گل یاس
 طوافش کند از عشق و احساس
 به لبهاش بود ذکر ابوالفضل
 و دریای دو چشمش پر الماس
 همان کعبه کوچک «کف العباس»
 ***
 مکانی که در آن عشق زند موج لبالب
 همانجا که زند پر دل من هر دم و هر شب
 همانجا که به خاکش همه جا هست
 نشان از قدم محترم حضرت زینب
 ***
 همان خاک که بدر و احد خندق و احزاب و حنین است
 همانجا که زمین معرکه ی عشق حسین است
 خیابان بهشتی
 که معروف به بین الحرمین است...
 ***
 دوباره به سما رفت شررهای دعایم
 و گفتم به خدایم
 که دلتنگ اذان حرم کرب و بلایم...