از لحظه ی نخست ، خداداد عاشقم
 از ساعتی که روح به من داد عاشقم

.
 خورشید … در حرارت عشق تو آتشم
 گرم توام به شدت مرداد ، عاشقم

.
 با تیشه تیشه اشک شدم بیستون شکن

” شیرین ” ببین به شیوه ی ” فرهاد ” عاشقم

.
 از داستان صبح ازل در تحیـ رم
 تا این که چشم تو به من افتاد … عاشقم

.
 شیرین شهد لعل لب تو عسل ترین
 یوسف ترین عزیزی و ضرب المثل ترین

.
 از آن زمان که شور زن این علم شده
 با کیمیای عشق دلم هم قسم شده

.
 آوردنم به قصر تو با چهره ای سیاه
 آری سگی به حرمت تو محترم شده

.
 از بس که محض تشنگی ات گریه کرده ایم
 مظلومی قیام تو ” بار دلم ” شده

.
 نوح نجات ، ” تشنه ی لبیک ها ” ببین
 از شدت علاقه دلم هم حرم شده

.
 آقایی و به عشق قسم دوست دارمت
 ای زندگی من چه کنم دوست دارمت

.
 من که شما ندیده مرید شما شدم
 سرمست از فرات همان ابتدا شدم

.
 از لطف رزق پاک و همین گریه بر تو بود
 اینکه علی شناس شدم ، با خدا شدم

.
 پرچم به دوش در تب ایام کودکی
 از پابرهنه های همین دسته ها شدم

.
 نوزاد بودم و لحظات نخست بود
 تا آشنا به تربت کرببلا شدم

.
 در زیر قبه ی حرم عرش حائرت
 فرموده اند اینکه ” خدا هست… زائرت “

.

ما را خودش نوشته مسلمان منبرش

حر و زهیرهای حواشی دفترش

.
 ما را خودش نوشته به چشم محبتش
 همراه جبرئیل ، پریشان کبوترش

.
 شور حسین عاقبت خیر می دهد …
 چون بی نتیجه نیست دعاهای مادرش

.
 دنیا به قد هیبت نامش کفن نداشت
 شاهی که بود زینت دوش پیمبرش

.
 او عین عشق هست و پر از شور عین ، ما
 پیر ” حسین منی انا من حسین ” ما

.

از او دوا گرفت مسیحا … هوالشفا
 یعنی حسین روح تسلّی … هوالشفا

.
 با نوح بود … همدم یوسف … کنار هود
 جبریل هم که گفت به موسی … هوالشفا

.
 ای قوم خسته جان خداجو … هوالطبیب
 ای تشنگان جام مداوا … هوالشفا

.
 بال و پرت شکسته ؟ امیدت کجاست پس ؟
 فطرس قسم به حضرت  زهرا … هوالشفا

.
 آری رواست هر چه دعا در جوار او
 حتی شفاست خوردن خاک مزار او

.

او عهد کرده است چنان مست جان دهد
 تا عرش و فرش و لوح و قلم را تکان دهد

.
 با او و یا مقابل او ؟ پاسخی است سخت
 هر کس به اختیار خودش امتحان دهد !

.
 او هر چه داشت داد برای نجات ما
 تا عشق را به مردم دنیا نشان دهد

.
 یا شاعرانه وصف کنم که برای خود
 آمد به ما جلالت دیوانگان دهد