نزد کریمانِ دوعالم خوشه چینم
 پای بساط اهل بیت از راغبینم
 بر پنجم شعبان گره خورده است دینم
 مدیون خیر و لطف زین العابدینم
 
 از برکتش شد خانه ی مولایمان شاد
 آمد علیِ دوم ارباب، سجاد
 
 آمد به ما آموخت طرز بندگی را
 پای مناجات و دعا، پایندگی را
 آورد با خود راه و رسم زندگی را
 آموخت با رفتار خود بخشندگی را
 
 ایثار و بخشش در وجودش منجلی بود
 کیسه به دوش نیمه شب، مثل علی بود
 
 گَرد فراموشی ازین آیین زدوده
 دین را دوباره با دعا احیا نموده
 ابواب رحمت را سوی مردم گشوده
 در هر مناجاتش، گریز روضه بوده
 
 با سجده هایش خلق را دلگرم می کرد
 سنگ دل هر غافلی را نرم می کرد
 
 تابید نورش، بازتابش شد صحیفه
 خیر کثیرِ آفتابش شد صحیفه
 پیغمبری کرد و کتابش شد صحیفه
 ارکان ناب انقلابش شد صحیفه
 
 دل های ما را با مناجاتش تکان داد
 راه خدا را با ابوحمزه نشان داد
 
 از سجده هایش روح ایمان، جان گرفته
 با گریه هایش، دین سر و سامان گرفته
 از یک دعای نوکرش، باران گرفته
 با مادر او آبرو ایران گرفته
 
 لطفی ندارد روزی ام بی شهربانو
 دست من و احسانِ بی بی شهربانو
 
 کار جهادی کرد و دین را تقویت کرد
 خیلی غلام، آقا خرید و تربیت کرد
 نسبت به داغ کربلا با معرفت کرد
 با روضه، هر جامانده را خوش عاقبت کرد
 
 خیره به ظرف آب می شد، تشنه می ماند
 از کام بابایش همیشه روضه می خواند
 
 با روضه اش تا سال های سال، می سوخت
 یاد لباس خونی و پامال، می سوخت
 یاد تن بی سر، ته گودال، می سوخت
 یک عمر یاد غارت اطفال، می سوخت
 
 با گریه اش تبلیغ کرد و کم نیاورد
 با گریه اش ما نوکران را گریه کن کرد