امشب شب عید است همه گل بفشانید
خود را به در بیت ولایت برسانید
از دست رضا عیدی خود را بستانید
این بیت بخوانید بخوانید بخوانید

انـوار الهی بـه فضا باد مبارک
میلاد جواد‌ بن رضا باد مبارک

خورشید در آغوش سحر باد مبارک
در دست رضا قرص قمر باد مبارک
دیدار پسر بهر پدر باد مبارک
ای بحر شرف بر تو گهر باد مبارک

الحق که خداوند محمّد به علی داد
بر خلق، ولی داد، ولی داد، ولی داد

عید است و گشودند ز رحمت در دیگر
بر آل علی داده خدا گوهر دیگر
بر پا شده از شوق و شعف محشر دیگر
میلاد پیمبر شده یا حیدر دیگر؟

این عبد خدا سید و مولای عباد است
والله جواد است جواد است جواد است

در بزمِ وجود آمده جود از کرم او
عیسی شده عیسای مسیحا ز دم او
دل‌های خدایی همه بیت‌الحرم او
اوصاف همه خلق جهان است کم او

ای جان همه عالم و آدم به فدایش
زیبد که ببینیم و بخوانیم رضایش

حرزی که بد از مادر او چون دُر مکنون
بخشید ز لطف و کرم خویش به مأمون
مأمون شد از این جود و جوانمردی ممنون
اوصاف کمالش ز حساب آمده بیرون

پیداست چو خورشید صفت‌های خدایش
مـا را نرســد تـا کـه بگـوییم ثنـایش

والله قسم فوق مقام است مقامش
پیغامبران یکسره خوانند امامش
آرام دل و جان کلیم است کلامش
از هشت پسر، وز سه پسر باد سلامش

این ضامن خلق این پسر ضامن آهوست
این مظهر حق صـدرنشین حرم هوست

ای اهل کرم را عطش چشمۀ جودت
سرتا به قدم آیۀ تطهیر وجودت
بالید به خود سجده به هنگام سجودت
از ما صلوات و ز خداوند درودت

ما سائـل و آقایـی و لطف و کرم از توست
دل را نگشودیم به غیر، این حرم از توست

ای علم تو چون علم خدا نامتناهی
در موسم طفلیت به توفیق الهی
دادی خبر از جو و هوا و یم و ماهی
دشمن به کمالات تو داده است گواهی

وقت سخنت آمـده دانـش به تلاطم
دریا شده در قطره‌ای از علم شما گم

در ملک خدا مطلع‌الانوار شمایید
دست کرم خالق دادار شمایید
روشنگر چشم و دل بیدار شمایید
ما دایره و نقطۀ پرگار شمایید

والله قسـم مهـر شمـا آب حیـات است
هر کس به شما دست دهد اهل نجات است

بی‌مهر شما نخل عمل را ثمری نیست
بی‌سوز شما سینۀ ما را شرری نیست
جز کوی شما در همه عالم خبری نیست
جز باب عنایات شما هیچ دری نیست

ما مهـر شمـا را بـه دو عالــم نفروشیم
یک چشم زدن هم ز شما چشم نپوشیم

پیداست در آیینۀ تو روی محمّد
ریحانۀ ریحانه و بوی تو محمّد
خلق تو و خلق و تو خوی تو محمّد
پیداست در آیینۀ روی تو محمّد

در چشم رضا روی تو آیینۀ احمد
لبخند زد و نام تو بگذاشت محمّد

من قطره که افتاده به دامان یم توست
هر سو که نهم روی دلم در حرم توست
در حشر همه دار و ندارم کرم توست
هر بیت مرا نفخه‌ای از فیض دم توست

بی‌مهر تو «میثم» دهنش باز نگردد
هرگـز بـه زبانش سخن آغاز نگردد