چو میبینم جمالش را به چشمم مصطفی باشد

چو میبینم جلالش را سرا پا مرتضا باشد

قد و بالاش غوغایی میان لشگر اندازد

جهانی را به یاد مصطفا و حیدر اندازد 

به وصفش واژه ها را در صف ابیات بنشاندم

نبی بود و علی بود و علی اکبرش خواندم

شبیه مصطفا نور خدایی بر جبین دارد

و در رگ های خود خون امیرالمومنین دارد 

زبان در وصف او عاجز چو طفل مانده در راه است

چه باید گفت در وصفش که او ممسوس فی الله است 

ببین که دست و دلبازیش بر خیرالنسا رفته

و رزم او میان معرکه بر مجتبا رفته 

ببین سر تا به پا , پا تا به سر او نور قرآن است

جوانان را بگو او سرور کل جوانان است

نمی گردد به درگاهش ارادت های مردم ، گم

بهشت عاشقانش سمت پایین پاست ای مردم

به درگاهش بیاور رو که جان عالمین است او

شبیه کاشف الکرب الحسین باب الحسین است او 

جوانی که تماما نور الله الصمد باشد

الهی که قد و بالاش دور از چشم بد باشد

به خاک کربلا در بین چشم شور آن امّت

نظر خورد عاقبت در معرکه آن قد و آن قامت 

ز دامان حرم بنگر که قرآن حسین می رفت

علی می رفت و دنبالش ز تن جان حسین می رفت 

علی اکبر ز روی اسب ناگه در سجود آمد

میان معرکه تا بر سرش تیغی فرود آمد 

چو پهلویش به ضرب نیزه ای از خون چو دریا شد

تمام معرکه انگار پُر از بوی زهرا شد 

چنان جسم علی اکبر به مقتل ارباً ارباً شد

تو گویی که تمام نیزه ها بر پیکرش جا شد 

کنار اکبرش گریان بیامد پیش ثارالله

علی را چید در بین عبای خویش ثارالله