ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﮐﻪ ﺳﻔﺮﻩ ﺩﺍﺭﯼ ﺗﻮ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﺗﻮ
ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺎ ﮐﺮﻣﺖ ﻣﯽ ﺩﻫﯽ ﮐﺮﯾﻤﺎﻧﻪ
ﺑﻪ ﺳﺎﺋﻼﻥ ﺣﺴﯿﻨﺖ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﺗﻮ
ﺗﻮ ﻧﯿﻤﻪ ﯼ ﺭﻣﻀﺎﻧﯽ ﻭﻟﯽ ﺷﺐ ﻗﺪﺭﯼ
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﯽ ﺳﭙﺎﺭﯼ ﺗﻮ
ﺍﮔﺮ ﺑﻨﺎﺳﺖ ﺑﺴﻮﺯﻡ ﺑﻪ ﻫﯿﺰﻡ ﻓﺮﺩﺍ
ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﺯﻫﺮﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﺗﻮ
ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﻭﻟﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻡ
ﭼﻄﻮﺭ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺣﺮﻡ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺗﻮ
ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﺭﺩ ﻣﺸﻮ ﺍﻣﺎ
ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﯾﺪﻡ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﺗﻮ .....
.... ﺗﻼﺵ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺟﺪﺍ ﻧﺸﻮﯼ
ﺗﻼﺵ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺮﻡ ﺑﯿﺎﺭﯼ ﺗﻮ
ﻣﯿﺎﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮﺳﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﻮ
ﻣﯿﺎﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﺗﻮ
ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯿﺖ ﺳﯿﺮ ﺷﺪﯼ
ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻭﺩ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪﯼ ﻭ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﯼ
