چه بهتر است ببخشم به لطف و احسانم
  چگونـه جسـم ضعیـف تو را بسـوزانم؟
  اگـر تـو خالـق خـود را خـدا نمـی‌دانی
  منم خـدا و تـو را عبـد خویش می‌دانم
  شـرار قهـر مرا آب بحـر، کـافی نیست
  مگـر ز اشک تـو آبی بـر آن بیفشـانم
  تو غافلـی و مـرا لحظـه‌ای نمی‌خوانی
  بیا منم که تو را سوی خویش می‌خوانم
  هـزاربـار شـدم از تـو خشمگیـن امّـا
  تـو کیستـی کـه ز تـو انتقـام بستانم؟
  به عزتم قسم ار سـوی مـن بیـایی باز
  تو را ز لطف در آغـوش خویش بنشانم
  ز بس که اشک تو را دوست دارم، از رحمت
  بلا دهم کـه تـو را لحظـه‌ای بگریانم
  هـزاربـار گنـه کـرده‌ای بیـا یک‌بار
  بگـو: الـه مـن العفـو مـن پشیمانم
  ز سال‌ها گنهت بگذرم به یک العفو
  ببخشم و به تو ثابت کنم که رحمانم
  اگـرچـه از همه آلوده‌تر بوَد «میثم»
  به ذات اقـدسم او را ز در نمـی‌رانم

لطفا حداقل دو حرف را وارد کنید ...

آغوش

سه‌شنبه، 16 فروردین 1401 - حاج محمود کریمی

درباره ما

شبکه های اجتماعی