چه جوری خاطره هام یادم بره
 سنگای به روی بام یادم بره
 سی سالِ دیگم اگر گریه کنم
 محاله بازارِ شام یادم بره

خرابه برامون آشیونه بود
 ماجرای غربتِ زمونه بود
 حرفی از گرسنگی نمیزنم
 توی "شام" شامِ ما تازیونه بود

آتیشِ قلبِ کباب حرمله بود
 باعث رنج و عذاب حرمله بود
 توی راه رباب به آب لب نمیزد
 مأمورِ تقسیمِ آب حرمله بود

کسی میشه ببینه و جون نده؟
 آه و ناله شُ به آسمون نده؟
 میدیدم رباب ُ گِریه م میگرفت
 دستاشو بسته بودن تکون نده

سنگِ غم شکسته بال و پرمو
 تا دیدم آتیش اهلِ حرمو
 روزی صدبارمیمیرم زنده میشم
 که گذاشتم توی خاک خواهرمو