از دلی زار و سینه ای بی تاب
 السلام علیک یا ارباب
 
 در طلوع همیشه ات بر نی
 محض دل های بی قرار بتاب
 
 تا نرفتم ز دست آقا جان
 این غلام سیاه را دریاب
 
 یک اشاره برای گریه بس است
 به علی اصغرت ندادند آب
 
 شب هفتم برای این روضه
 ناله ها کردم که : وای رباب
 
 بوی شش گوشه می دهد این آه
 قبره فی قلوب من والاه
 --
 ای همه شادی و عزایم تو
 هم مناجات و هم دعایم تو
 
 نیمه شب در قنوت نافله ها
 روح العفو و ربنایم تو
 
 وقت خواب و زمان بیداری
 نه که شب ها و روزهایم تو
 
 نوکر از تبار خونت من
 تویی ارباب با وفایم تو
 
 دم مردن در اوج تنهایی
 آنکه ماند فقط برایم تو
 
 روز وشب از غم تو می بارم
 به همه گفته ام تو را دارم
 --
 در فقیری سرآمدم آقا
 به گدایی زبانزدم آقا
 
 تو که از حال من خبر داری
 هر چه تو خوب، من بدم آقا
 
 من فقیرم فقیر مادر زاد
 تو کریمی که آمدم آقا
 
 شب قبرم ز مقدمت روز است
 به از این حسن پا قدم آقا
 
 گاه در اوج روضه می بینم
 دم حسین است و بازدم آقا
 
 گر روم مبتلای غیر شوم
 با شما عاقبت به خیر شوم
 --
 خوب دانم که کمتر از آنم
 که بگویم ز نسل سلمانم
 
 لکن از ابتدا به لطف خدا
 نوکرت بوده ام و میمانم
 
 خیلی از وقت ها برای دلم
 قدر یک آه روضه میخوانم
 
 سر جدا،نیزه،بوریا،صحرا
 سم اسب، استخوان، نمی دانم
 
 کاش میشد که بعد مردن هم
 بشنوم از زبان خویشانم....
 
 ...بس که نالید و بس که هق هق کرد
 عاقبت بین روضه ها دغ کرد