چشامو وا کردم، چه زود شده یک سال

انگاری دیروز بود، اومدم استقبال

هنوز حالم مثلِ، مادرِعبّاسه

جونم فداش بچه ام؛ شهیدِ غوّاصه

مثل ام البنینم که پیش فاطمه، گشتم رو سپید

دَمِ آخر می دونم پسرم مثل عباس؛ زهرا رو دید

حتما با دست و پای بسته مثل آقاش نتونست پاشه

حسینی بود، دَمِش باعث این بود که بی کفن باشه

رفتی از بَرَم، گُلِ پَرپرم

همش تو این فکرم، که آب بَراش بُردن

یه گُل پسر دادم، استخون آوردن

لعنت به اونایی که خیلی نامردن

یادم نرفت مادر، زنده خاکت کردن

آرزو داشتم یه روز، دامادیتو ببینم اما نشد

چارتیکه استخون که پسرم مرحم این زخما نشد

برا عکست رو پاهام لالایی می خونم هر شب تو خونه

از رو این قفل می زنم موهای پسر شیرم رو شونه

رفتی از بَرَم، گُلِ پَرپرم

یه شاخه گل دارم، میون این دَستام

اینم بَرا قبرِ شهیدای گمنام

رفتن همه من از قافله جا موندم

دلم گرفت وقتی یه جملتو خوندم:

اگه برای خداست، بذارین که تا آخر گمنام باشم

تا روی سُفره ی مادریِ فاطمه شیرین کام باشم

پشت هر نامی برادر بود و همه باهم داداش بودن

تسلیمِ رهبرشون و مطیعِ تمومِ حرفاش بودن

یادت زنده باد، حق پاینده باد