چند سالی‌ست، نور خورشید از
نور سیمای تو شده محروم
ای اسیر بلای قعر سجون
السّلامُ عَلیکَ یا مَظلوم

چند سالی‌ست بین زنجیر است
دست‌های گره‌گشای شما
بر سر پیکرت چه آمده که
شده مرضوض، ساق پای شما

چند سالی‌ست روزه‌هایت با
ضرب شلّاق می‌شود افطار
می‌زند سندی‌بن‌شاهک با
ناسزا، تازیانه را هربار

درد خود را نمی‌کنی ابراز
چون‌که بر گریه‌هات می‌خندند
خم شده قامت شما از بس
وزنه‌ها را به گردنت بستند

تنگ روی رضا شده، دل تو
گوشه‌ی تنگ و سرد این زندان
نفس تو گرفته این‌جا چون
نفست فاطمه‌ست؛ آقا جان

روز و شب، خواندن نماز شما
بین زنجیر، سخت و جان‌کاه است
شد قیام شما شبیه رکوع
سقف زندان ز بس‌که کوتاه است

شده یک در، اگرچه تابوتت
بازهم دست کم، کفن داری
بی‌کفن هم اگر بمانی تو
به تن آخر تو پیرهن داری

روضه خواندی که برلب دریا
گشت تشنه، شهید آب حیات
پیش چشمان مادرش می‌شد
بین گودال، پیکرش خیرات