تمام حجم تنت زیر یک عبا مانده
به روی پهلوی تو، چند جای پا مانده

نفس کشیده‌ای و بند آمده نفست
به سینه‌ات چقدر استخوان، رها مانده

خدا کند تو دگر مثل فاطمه نشوی
خدای رحم کند بر تن به‌جا‌مانده---

به سجده می‌روی و مثل بید می‌لرزی
قیام کن که تسلّای ربّنا مانده

به فرض هم که خودت از جهان، خلاص شوی
هنوز، غربت معصومه و رضا مانده

کمی اگر غل و زنجیرها امان بدهد
صدا هنوز در این اشک بی‌صدا مانده

دوباره روضه‌ی جان‌سوز پنج‌تن داری
بخوان که روضه‌ی مکشوف «کربلا» مانده

بخوان که شمر، نشسته به سینه‌ای خسته