پدرم کرده دعا پیرغلامت بشوم
 یا جوانمرگ ، شهیدِ سر راهت بشوم

مادرم خواسته از مادرتان بعد نماز
 تا نفس هست فقط خرج عزایت بشوم

کیمیایی ست عجب روضه ی جانسوز حسین
 مددی صاحب عزا تعزیه دارت بشوم

کوچه کوچه بزنم حب تو را جار و سپس
 از روی بام پریشان فراقت بشوم

کاش میشد گِل تقدیرم عوض گردد تا
 ظهر عاشور سیاهیِ سپاهت بشوم

رخصت خیمه ی خود را بده تا مثل زهیر
 متحول شده از فیض وصالت بشوم

مثل حر توبه ی من را بپذیر آقاجان
 تا رها از قفس و بند اسارت بشوم

گوشه چشمی که شبیه وهب نصرانی
 من مسلمان شده ی طرز نگاهت بشوم

وسط معرکه مجنون بشوم چون عابس
 پیرُهن پاره کنم مست ز جامت بشوم

قاسم ابن الحسنی قد بکشم پای غمت
 زیر بار مِحنت خوش قد و قامت بشوم

مثل شهزاده علی در صف میدان جهاد
 با لب تشنه اذان گوی نمازت بشوم

یک سه شعبه ز کمان آید و چون طفل رباب
 عاقبت با گلوی پاره فدایت بشوم

سر من باشد و دامان تو ، چون جون سیاه
 بین آغوش تو نائل به شهادت بشوم

گوشه ای از حرمت خاک شوم مثل حبیب
 من هم همسایه ی نزدیک مزارت بشوم

حضرت عشق به آمال دلم خرده مگیر
 من بقربان سر نیزه سوارت بشوم

بشکند گردنم اما نرسد روزی که
 لکه ی ننگ شما باشم و بارت بشوم