منم که گوشه ی میخانه خانقاه من است

 دعای پیر مغان ورد صبحگاه من است

 گرم ترانهٔ چنگ صبوح نیست چه باک

 نوای من به سحر آه عذرخواه من است

 ز پادشاه و گدا فارغم بحمدالله

 گدای خاک در دوست پادشاه من است

 غرض ز مسجد و میخانه‌ام وصال شماست

 جز این خیال ندارم خدا گواه من است

 مگر به تیغ اجل خیمه برکنم ور نی

 رمیدن از در دولت نه رسم و راه من است

از آن زمان که بر این آستان نهادم روی

فراز مسند خورشید تکیه‌گاه من است