گفت احمد به صد بیانِ جلی
نرسد کس به گردِ پای علی

گرچه پروانه اهل پروا نیست
هیچکس را قیاس با ما نیست

گرچه شیر خدا علی یکتاست
لاجرم نیز ، حمزه شیر خداست

حمزه از جلوه های حیِ جلی ست
به جلالش قسم که محوِ علی ست

حکمتِ غزوه اُحد اینجاست
حمزه از شیعیانِ این مولاست

مِیمنه ، با علی شناسا بود
مِیسره ، حمزه را پذیرا بود

در اُحد بود ، این دو را یک رو
هیبتِ هر دو خارِ چشمِ عدو

یل یلانِ قریش چون دیدند ...
حمزه را با علی ، هراسیدند

تا طنینِ رجز ، به جبهه فتاد
به بدنها تمام ، لرزه فتاد

ذوالفقارِ علی ، چه غوغا کرد
"لا فتی" عرش را مصلا کرد

رزمِ حیدر پر از حماسه ی نور
رزمِ حمزه سراسرش پرشور  

اتحادِ سپاهِ پیغمبر
کار را بُرد تا دَمِ آخر

در میان تلاطمی پُرشور
لشکرِ دین ، گرفت رنگِ غرور

ناگهان رو به غفلت آوردند
رو به سوی غنیمت آوردند

چونکه شد لشکرِ خدا سرمست  
رفت پس ، تنگه ی اُحد از دست

غصه در جانِ مرتضی پیچید
خبرِ قتلِ مصطفی پیچید

به دروغ از شهادتش گفتند
شُبهه را تا به غایتش گفتند

همه سو را غبارِ فتنه گرفت
چه بگویم که کارِ فتنه گرفت

مکرِ دشمن به قلبِ حمزه رسید
جگرش را هجومِ نیزه درید

خبرش جبهه را پریشان کرد
مصطفی را ز داغ گریان کرد

جسم را با عبای خود پوشاند
روضه ی حمزه را خودش میخواند

کاش این لحظه خواهرش نرسد
خواهرش پیش پیکرش نرسد

من بمیرم ، به نینوا چه گذشت
بر تنِ شاهِ کربلا چه گذشت

وایِ من از برادرِ زینب
کشته شد در برابرِ زینب