به گردون ابرش از رحمت برآمد از دل دریا

که دریا شد از آن صحرا که صحرا شد از آن دریا

.

بخار از دشت پیدا شد چو ترکان بخارایی

ز تیر ترکشش سوزد سر خارا ز بُن خارا

.

زبان بگشود سوسن چون بشیر از مژده‌ ی یوسف

ز حسرت چشم نرگس همچنان یعقوب شد نابینا

.

پی معجز ز شاخ گل برآمد بلبل از شادی

تجلی کرد بر هر شاخ گل صد معجز موسی

.

علیِّ عالیِ اعلا ، ولیِ والی والا

وصی سیدِ بطحا به حکمش جمله ما فیها

.

قوام جسم را جوهر ، زمانی روح را رهبر

کلام نیک پیغمبر ، ولیّ ایزد دانا

.

حدیثی خاطرم آمد که می‌ فرمود پیغمبر

به اصحابش شب معراج سرّ لیله الاسرا

.

به طاق آسمان چهارمین دیدم من از رحمت

هزاران مسجدی اندر درون مسجد اقصی

.

به هر مسجد هزاران طاق ، بر هر طاق محرابی

به هر محراب صد منبر ، به هر منبر علی پیدا

.

ز پیغمبر چو بشنیدند اصحاب این سخن گفتند

که دیشب با علی بودیم جمله جمع در یک جا

.

تبسم کرد سلمان ، این سخن گفتا به پیغمبر

به غیر از خود ندیدم هیچ کس در نزد آن مولا

.

اباذر گفت با سلمان به روح پاک پیغمبر

نشسته بودم اندر خدمتش در گوشه ای تنها

.

به گوش فاطمه خورد این سخن گفتا علی دیشب

که تا صبح از درون خانه پا ننهد برون اصلا

.

که ناگه جبرئیل از حق سلام آورد بر احمد

که ای مسند نشین بارگاه قرب او ادنی

.

اگر چه بر همه ظاهر شده بر صورتی اما

ولیّت از همه بگذشت ، با ما بود در بالا

.

جنابش خالقی باشد که بر خلقش دو صد عالم

به هر عالم دو صد آدم به هر آدم دو صد حوا

.

به حکمش صد هزاران طور بر هر طور صد موسی

به هر موسی هزاران بیضه اندر بیضه صد عیسا

.

نه وصفش این چنین باشد که می‌ گویند در عالم

ز خندق جست و مرحب کشت اندر بیشه‌ ی هیجا

.

علی سرّی ست در وحدت که باشد سِرّ بی همتا

علی خلقی است در خلقت که باشد خلقتش یکتا

.

چو این اوصاف را بشنید از وصف کمال او

گرفت انگشت حیرت بر دهانش ” بوعلی سینا “