گفتم خلیل زاده ام آتش عقب کشید
 دستى به روى شانۀ من با ادب کشید
 لعنت بر آنکه آتش از او با حیاتر است
 از پشت سر لباس مرا با غضب کشید
 با آنکه در مقابل خانه مرا زدند
 همسایه اى ندید و کتک ها به شب کشید
 اینجان میان روز زمین خورد مادرم
 رویش عباى خویش امیر عرب کشید
 شهر مدینه شهر زمین خوردها شده
 سجاده را ز پاى من آن بى نسب کشید
 در کربلا زمانۀ غارت غلام شمر
 در خیمه ها رداى تنى غرق تب کشید
 شب هاى جمعه مادر ما داد میزند
 گیسو گرفت قاتل و سر را عقب کشید
 بازار کوفه گریه کنان عمه جان ما
 از دست بچه ها همه نان و رطب کشید
 صحبت ز شام و هلهله ها مى کشد مرا
 ان لحظه اى که کار به بزم طرب کشید
 میخواست داد عمۀ ما را در آورد
 آتش به قلب سوختۀ آن بى ادب کشید
 اول شراب خورد و به سر یک نگاه کرد
 با خنده چوب دستى خود روى لب کشید
 یک سرخ مو بلند شد از ما کنیز خواست
 ترسید دخترى و خودش را عقب کشید