فصل بارونه ، دلها غزل خونه
باز پُره پشت در مِیخونه دیوونه
باز خدا از کوثر داده پیمونه
باز دلا حول و حوالی خراسونه
شب شبِ جشن میلادِ عشق همه
کل ایران اومدن صحنش باز جا کمه
گوشه ی صحن قدسش بازم زائری
با زبون اصفهونی داره زمزمه
الهی من فِدات شم ، فِدای بچه هات شم
خودت سَهلِس آقا من فدای کفترات شم
جانم ای جانان ، ای حضرت سلطان
یا علی موسی الرضا جانیم سنه قوربان
گنبد زیبات دل از دلا برده
پنجره فولادته هر کی دلش مُرده
قید زمزم رو آقا زده درجا
هر کی آب سقاخونت رو یه بار خورده
توی عشق که نیومد ازت بالاتری
با نگات از یوسف مصری دل میبَری
پای ایوون طلات دیدم داره میگه
زائری با لهجه ی شیرین آذری
نیه اولمین حیران ، سنه جانِ جانان
اولار بیرگون آقا جان سنه جانیم قوربان
جانم ای جانان ، ای حضرت سلطان
یا علی موسی الرضا جانیم سنه قوربان
مستم از جامت ، زیباترین نامت
تو شلوغی حکم موسی داره خدامت
من نباشم چجوری رو سر بامت
وقتی قلب کفترام افتاده تو دامت
هر طرف از حرم هر کی داره نوا
کربلا میخواد یکی واسه ی بچش شفا
خوش بحال کسی که اومد با خودش
مثل اونی که لری ساده میگه آقا
تیات اَر ببندی آقا از دست ایرُم
به جون خُت آقا نیبویی مو ایمیرُم
جانم ای جانان ، ای حضرت سلطان
یا علی موسی الرضا جانیم سنه قوربان
خوبه که هشتم گیر نهم باشه
باید هم باب الجواد تو گِرَم وا شِه
هم صف جبریله هر کسی اسمش
توی طومار غذای حضرتیت باشه
مثل اون کفتر چاهی گنبد طلات
آرزومه جون بدم آقا پایین پات
این دفعه خوبه حرف دلو اینجور بگم
با زبون مشهدی مثل همسایه هات
بِخَی یا نَخِی مو بهت مبتلایم
که مو جون فداییِ امام رضایم
جانم ای جانان ، ای حضرت سلطان
یا علی موسی الرضا جانیم سنه قوربان
سقاخونش رو دریا خریداره
حضرت داووده مست از زنگ نقاره
از سواری که گفته میاد پیداست
کم برای زائراش آقا نمیذاره
گوشه به گوشه ی صحنت دارالشفا
از درت خالی نرفته یه بار دست گدا
وقتی با هر زبونی گداتو میخری
حیفه پس مازندرونی نگم حرف دلو
کرم مثل بارُن ، فدات این تن و جُن
خلاصه که آقا جان بَوُم بِنتِ قُربُن
جانم ای جانان ، ای حضرت سلطان
یا علی موسی الرضا جانیم سنه قوربان
