شکستی الماسم و ای روزگار
چیدی گل یاسم و ای روزگار
خزون زدی به باغم ای روزگار
گرفتی عبـاسـم و ای روزگار
من گریه ی مدینه ام ای روزگار
با غصه همنشینم ای روزگار
بگو با مردم شهـر ای روزگار
من ام بی بنینم ای روزگار
عالَم زیر پرم بود ای روزگار
خونم خودش حرم بود ای روزگار
عصای دسته من ای، ای روزگار
علی اکبر بود ای روزگار
خونم پر از قمر بود ای روزگار
از آسمونا سر بود ای روزگار
قاسم تو آسمونم ای روزگار
ستاره ی سحر بود ای روزگار
تموم باورم رفت ای روزگار
پناهِ این حرم رفت ای روزگار
میگن حسین صدا زد ای روزگار
تموم لشکرم رفت ای روزگار
