فرات بود و عطش بود و کودکان حرم
 خروش غیرت زمزم نمی رود از یاد

دمی که هستی زینب ز روی زین افتاد
 همان مصیبت اعظم نمی رود از یاد

به دشت, دختر و زنها برهنه پا و دوان…
 …بدون یاور و محرم, نمی رود از یاد

اسیر بودن با خواهران بی معجر…
 هجوم سیلی محکم, نمی رود از یاد

به شام, بر سر ما سنگ می زدند ز بام
 بلای شهر جهنم نمی رود از یاد

به شهر شام, به بزم یزید, بین طشت
 سر شکسته و درهم نمی رود از یاد