من آن گلم که خفته به خون باغبان من

نه گل، نه غنچه مانده، به باغ خزان من

 مرغ بهشت وحی‌ام و از جور روزگار

ویرانه‌های شام شده آشیان من

 هفتاد داغ دارم و در سوز آفتاب

هجده سر بریده بود سایبان من

 زنهای شام خنده به ناموس من زدند

این بود احترام من و خاندان من

 زنجیرها به زخم تن من گریستند

دشمن نکرد رحم به اشک روان من

 گردید نقش خاک ز سنگ یهودیان

از نوک نی سر پدر  مهربان من

 شام بلا و طشت طلا و سر حسین

گردید قاتل پدرم، میزبان من

 من اشک ریختم ز بصر، او شراب ریخت

با آن که بود آیة کوثر به شأن من

 من ناله می‌زدم ز دل، او چوب خیزران
 من تن به مرگ دادم و او سوخت جان من

 «میثم» خدا جزات دهد در عزای ما
 کز نظم تو عیان شده سوز نهان من