نیمه جان بین بستر افتاده

باز تب کرده مضطر افتاده 

به لبش ذکر مادر افتاده 

یاد یک جای دیگر افتاده 

چادر پرغبار یادش هست

.

زهر کرده اثر به اعضایش

ناتوان دست و بی رمق پایش

ترک افتاده است لب هایش

العطش العطش شد آوایش

لب زخمی یار یادش هست

.

پیر بود و خمیده قامت بود

خانه اش کل سال هیات بود

به تنش ردّی از جسارت بود

قاتلش روضه ی اسارت بود

لحظه های فرار یادش هست

.

سال ها قلب بی قراری داشت

گله ها از شترسواری داشت

با رقیه چه روزگاری داشت

با غمش آه و گریه زاری داشت

آبله بود و خار یادش هست

.

همه ی عمر خود پریشان بود

یاد جدش همیشه گریان بود

آی مردم حسین عطشان بود

آبروی قبیله عریان بود

یک تن و ده سوار یادش هست

.

عمه هایش چقدر ترسیدند

کوچه های شلوغ را دیدند

مست ها آمدند و رقصیدند

به سر روی نیزه خندیدند

زینب بی قرار یادش هست