تویی کعبه و ما همه در مطاف
 به گرد تو هستیم گرم طواف
 به سوی تو باید سرازیر شد
 که باید فقط پای تو پیر شد

طواف تو بر مرد و زن واجب است
 به وصف تو پرداختن واجب است
 تو هستی یدالله در آستین
 عزیز دل سیدالسجادین
 بنازد به تو هم حسن هم حسین
 شود مسندت زانوی زینبین
 ندارد همانند تو مادرت
 دلیری شبیه عمو اکبرت
 کنار تو کی عمه جان خسته بود ؟
 رقیه به تو سخت دل بسته بود
 گره ها به دستان تو وا شده
 به الطاف تو کور بینا شده
 حلاوت به بار عنب داده ای
 به خشکیده نخلی رطب داده ای
 اباجعفر الحاضر الذاکری
 ابوالصادق الخاشع الصابری
 به هر محفلی صحبت “تذکره” ست
 فقط نام تو زینت “تذکره” ست
 به دیوان خود گرچه بسیار گفت
 کم از قدر و شان تو “عطار” گفت
 تجلی فاروق اعظم تویی
 شکافنده ی علم عالم تویی
 به دست تو دین خدا پا گرفت
 فقاهت به لطف تو معنا گرفت
 چه علم ” حدیث ” و چه علم ” کلام “
 فقط از تو داریم و بس ؛ والسلام
 بنازم به آیین حق محورت
 که شد کرسی درس تو سنگرت
 جهان را هدایتگری کرده ای
 تو اسلام را رهبری کرده ای
 جهاد تو تبیین دین بوده است
 نجات همه مسلمین بوده است
 به غیر از تو که پاسخ نغز داد ؟
 به هر پرسش ” جابربن زیاد”
 فقط ذکر حق از لسانت شنید
 اسیر دمت “جابر بن یزید “
 ” زراره ” زر از گرد راهت گرفت
 ” اَبان ” وام ها از نگاهت گرفت
 به فضل ” فُضَیل” و ” بُرَید ” ات قسم
 مگر من به کنه شما می رسم ؟؟
 ” ابوحمزه ” ات هم دعایم کند
 مرا عاقبت باخدایم کند
 رسیدم مرا هم ” کمیت” ام کنی
 فقط شاعر اهل بیتم کنی
 من از قوم “راوندیه” نیستم
 من از فرقه ی “زیدیه” نیستم
 توجه نکردم به نامی دگر
 به جز تو ندارم امامی دگر
 تو پنجم امام مبین منی
 همه اعتقاد و یقین منی
 قلم ذوالفقار قیام تو بود
 چه اوازه ای در کلام تو بود
 بنازم کمالات ارزنده ات
 “هشام بن عبدالملک ” بنده ات
 سلاح ات روایات کوبنده ای
 کلام تو شد تیغ برنده ای
 بزرگان دین وامدار تواند
 همه نقطه ای بر مدار تو اند
 احادیث تو بهترین رهنماست
 بدهکار تو “سیدمرتضی “ست
 رضای خدا جز رضای تو نیست
 پیام تو سرمشق “سیدرضی” ست
 کسی تشنه ی پای بوسی شود
 به پابوسی ات “شیخ طوسی” شود
 به هر مجلسی “مجلسی” مست توست
 بحار کرم در کف دست توست
 دل رهرو ات را جلا داده ای
 به “شیخ بهایی” بها داده ای
 به یاری تو فتح شد باب ها
 تویی مرشد راه “نواب” ها
 تراز اصول “کلینی” تویی
 مراد و امام “خمینی” تویی
 به تو رو زدم روسپیدم کنی
 به محراب مسجد شهیدم کنی
 چه گویم از آقایی ات ای جناب؟
 گدا را “گدا” هم نکردی خطاب
 اراده کنی زشت زیبا شود
 گدای تو هرکس شد آقا شود
 گدایت رسیده عطا می کنی ؟
 مرا راهی کربلا می کنی ؟
 همان که بخواهی همان می شوم
 شب رفتنت روضه خوان می شوم
 شنیدم ‌که در خیمه مضطر شدی
 تو گهواره جنبان اصغر شدی
 غم و غصه در کودکی دیده ای
 به نیزه سر کوچکی دیده ای
 لباس اسارت به تن داشتی
 رد کعب نی بر بدن داشتی
 دو دفعه معطل شدی شهر شام
 تو هم سنگ ها خوردی از پشت بام
 شنیدی همه حرف بد می زدند
 به طفل سه ساله لگد می زدند
 به اجبار شمر و سنان رفته ای
 تو به بزم نامحرمان رفته ای
 فقط ظلم از این و آن دیده ای
 رجز خواندن خیزران دیده ای
 تو دیدی در آن ساعت واپسین
 سر از طشت افتاد روی زمین