تا کسی را به سر کوی تو راهش ندهند       
 گریه و سوز دل و ناله و آهش ندهند
 کوه طاعت اگر آرد به قیامت زاهد         
 بی تولاّی تو حتّی پر کاهش ندهند
 به غباری که ز کویت به رخم مانده قسم     
 هر که خا ک تو نشد عزت  و جاهش ندهند
 دیده صد بار اگر کور شود بهتر از آن       
 که به دیدار تو یک فیض نگاهش ندهند
 تو نوازش کنی ، آن را که نگاهش نکنند       
 تو دهی راه کسی را که پناهش ندهند
 تلخی عشق حلاوت ندهد میثم را
 تا که سوزِ سحر و اشک و پگاهش ندهند