“آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد”

دختر مرتضی علی(ع)، فاطمه(س) وار می رسد

زانوی شاهزاده ها هست رکاب محملش

با چه شکوه و شوکتی کوه وقار می رسد

هاشمیان به گرد او، فاطمیات پشت سر

قامت عصمتش در این حصن و حصار می رسد

دار و ندار فاطمه (س)، گوهر ناب مصطفی (ص)

به کربلا حسین (ع) با دار و ندار می رسد

خامس آل پنج تن(ع)همره طفل شیرخوار

زودتر از روز دهم سر قرار می رسد

شانه‌ی آسمانیان، محمل دختران شده

چه نازدانه دختری به این دیار می رسد

گرد و غبار این زمین تا نرسد به معجری

بال فرشته از یمین یا که یسار می رسد

رونق کار ماذنه، رکن شباب هاشمی

وارث هیبت نبی، یکّه‌سوار می رسد

“رونق باغ می رسد چشم و چراغ می رسد”

“عنبر و مشک می دمد” دولت یار می رسد

وزیر اعظم حسین (ع) آیه ی محکم حسین (ع)

صاحب پرچم حسین (ع) آن جلودار می رسد

آن سوی دیگر از زمین، نیزه و تیغ آبدار

ارتش زمهریرها چند هزار می رسد

رفت قرار ناگهان از دل خواهر حسین ع

در نظرش همه جهان تیره و تار می رسد

پرده کنار می رود، واقعه‌ی روز دهم

صحنه به صحنه از دل گرد و غبار می رسد

“چاک شده است آسمان غلغله ای ست در جهان”

دید ز هر طرف غمی همچو شرار می رسد

دید که از جور فرس، چه استخوان ها که شکست

ناله و بانگ قاسمِ لاله عذار می رسد

حلقه زدند کوفیان دور حسین و اکبرش

صدای طبل شادی و داد و هوار می رسد

طفل به دست آسمان، بود و صدای خنده از

لشکر شامیان بر این طرز شکار می رسد

لحظه ی تلخ حادثه چکمه‌ی نونوار شمر

همره کهنه خنجری سرکش و هار می رسد

گوشه به گوشه آسمان سرخ تر از خون گلو

پنجه‌ی شمر و زلف او! آخرکار می رسد

وقت نفس نفس زدن زمان دست و پا زدن

ناله ی “یا بُنَیَّ” از گوشه کنار می رسد

“آب زنید راه را”، مادر او به قتلگاه

با پر و بال زخمی و حالت زار می رسد

گوش زمین و آسمان می شنود در آن زمان

آه صدای پای آن چند سوار می رسد

چشم حسین بسته شد، قوم هراس شد جسور

موقع غارت از حرم، وقت فرار می رسد

مرد سواره‌ی عرب، گر نرسد به دخترک

به یارب اش ز پیشِ رو بوته‌ی خار می رسد