عالم علی و نورِ جهانتاب زینب است

مثلِ علی و مثلِ نبی ناب زینب است

از جلوه های فاطمه سیراب زینب است

تشنه حسین تشنه حسن آب زینب است

یعنی که پنج تَن دلِ یک قاب زینب است

این کیست این عقیله ی آقای کربلاست

این کیست این که غیرت فردای کربلاست

این کیست این رایتُ جمیلای کربلاست

این کیست حضرت زهرای کربلاست

عصمت کم است صاحب القاب زینب است

آورده رویِ دست خودش جانِ خویش را

آماده کرده است دو قرآن خویش را

رو کرده است بر همه شیران خویش را

دو گرد باد خویش دو طوفان خویش را

خورشیدِ این دو اختر نایاب زینب است

زخمِ دل شکسته ی خود را که هَم گذاشت

اذن دخول خواند به خیمه قدم گذاشت

از خود گذشت و تحفه ای از بیش و کم گذاشت

سنگِ تمام پیشِ امیرِ حرم گذاشت

قبله حسین باشد و محراب زینب است

زینب رسید و باز امام احترام کرد

مثلِ علی ، حسین به پایش قیام کرد

تا او سلام کرد خدا هم سلام کرد

زینب که است؟آن که ادب را تمام کرد

در کربلا معلمِ آداب زینب است

دو مرد از  قبیله یِ خود انتخاب کرد

آیینه بود و رو به سوی آفتاب کرد

با التماس دامن خود را پُر آب کرد

بر روی نام مادرش اما حساب کرد

فرمود این شکسته ی بی تاب زینب است

بالی اگر نیست برادر دلی که هست

آورده ام شعله کشم حاصلی که هست

حل کن به دست خویش مرا مشکی که هست

از من بخر دو هدیه ی ناقابلی که هست

باور بکن که اولِ اصحاب زینب است

رفتند سمت معرکه پَر در بیاورند

عباس گشته اند جگر در بیاوَرَند

چون ذوالفقار تیغِ دوسر در بیاورند

از یک یکِ سپاه پدر در بیاورند

این دو  دو موج بوده و سیلاب زینب است

از دور دید و گفت علمدار مرحبا

بر ضربه هایشان صدو ده بار مرحبا

بر دو امیر و بر دو جگردار مرحبا

زینب شدند و حیدر کرار مرحبا 

اما میانِ خیمه ی بی آب زینب است

اما رسید لحظه ی در خون صدا زدن

خونین نفس نفس زدن و دست و پا زدن

یک بار تیغ و بار دگر نیزه را زدن

دور از نگاهِ مادرشان بی هوا زدن

در بینِ خمیه شاهدِ گرداب زینب است

یک نانجیب دشنه به اَبرویشان کشید

یک بی حیا دو نیزه به پهلویشان کشید

یک ناصبی که چکمه سَر و رویشان کشید

یک پیرمرد پنجه به گیسویشان کشید

آنکه دو چشم او شده خوناب زینب است

آمد غروب و خنده ی دشمن بلند شد

وقتی صدای غارت و شیون بلند شد

دو نیزه در مقابلِ یک زن بلند شد

آه از نهادِ او دَمِ رفتن بلند شد

چشم حسین از سرِ نِی ها به زینب است