تا حسین است ، چه حاجت به عطای دگران

تا حسین است ، مگو مدح و ثنای دگران

 او که در هر دو سرا مظهر الطاف خداست

می زنی از چه دگر ، باب سرای دگران

آبروی تو رود از کف و ناکام شوی

مگشا دست نیازت به عطای دگران

سائل درگه او ، در دو جهان است عزیز

من سرافکنده و مسکین ، چو گدای دگران

یار اغیار مشو ، جز به ره راست مرو

عمر بر باد مده مفت ، برای دگران

تا فریبت ندهد وسوسه ی شیطان ها

دل مده گوش مکن ، خود به ندای دگران

نیست خیری به خدا ، جز به سرای ده و چار

چون هم آغوش نیاز است ، غنای دگران

جز خدای خود و مردان خدا مدح مکن

پای گیر تو شود مدح خطای دگران