بر خوان غم، چو عالمیان را صَلا زدند

اول صلا به سلسله‏ى اولیا زدند

نوبت به اولیا چو رسید، آسمان طپید

ز آن ضربتى که بر سر شیر خدا زدند

آن در که جبرئیل امین بود خادمش

اهل ستم به پهلوى »خیرالنّسا« زدند

بس آتشى ز اخگر الماس ریزه‏ها

افروختند و در جگر مجتبى زدند

وآنگه سُرادِقى که ملک محرمش نبود

کندند از مدینه و در کربلا زدند

وز تیشه‌‏ى ستیزه در آن دشت، کوفیان

بس نخلها ز گلشن آل عبا زدند

پس ضربتى کز آن جگر مصطفى درید

بر حلق تشنه‏ى خلف مرتضى زدند

اهل حرم، دریده گریبان، گشوده موى

فریاد بر در حرم کبریا زدند

روح الامین نهاده به زانو سر حجاب

تاریک شد ز دیدن آن چشم آفتاب