می رود مثل حسن، حیدر دیگر باشد

انتقام نفس خسته ی مادر باشد

همه‌ی جنگ سرِ دشمنیِ با علی است

بی نقاب آمده تا که خودِ حیدر باشد

ذوالفقاری ست دوباره به سر مرهب ها

قاسم ابن پسر فاتح خیبر باشد

سیزده ساله ولی خوب به او می آید

که به فرزند علی مالک اشتر باشد

آرزو داشته تا چند صباحی دیگر

ضرب تیغش به ابوالفضل برابر باشد

نوجوانیِ ابالفضل به صفین شده

کشته هایش ولی امروز فراتر باشد

ازرق شام نفهمید که در محضر او

لحظاتی ست که می چرخد و بی سر باشد

آنچنان میمنه و میسره را ریخت بهم

همه گفتند که شاید علی اکبر باشد

کسی از ضربه ی تیغش به سلامت نگذشت

اجل کوفه و شام است و مقدر باشد

دستت افتاده لب افتاده و سر افتاده

عمویت دیده تو را و ز کمر افتاده

همه با چکمهٔ جنگی ز تنت رد شده اند

بس که امروز تنت بین گذر افتاده

پشت لب‌های تو دیگر پسرم سبز شده

روی خشکی لبت خون جگر افتاده

چشم‌های حَسَنی تو نه بسته ست نه باز

هرکسی دیده تورا یاد پدر افتاده

باز انگار علی رفته اُحد برگشته

باز انگار روی فاطمه دَر افتاده

آسمانی شده ای که پُر ماه است عمو

به رویت سُم فرسها چقدر افتاده

مشتری های تو با سنگ خریدند تورا

عسلت ریخته و شیشه دگر افتاده