بابا بنگر رویِ به هم ریخته ام را
 وا کن گره یِ موی به هم ریخته ام را
 دیگر رمقی نیست به رویت بگشایم
 چشم تر ِ کم سویِ به هم ریخته ام را
 من فاطمه ی شام شدم خُرده نگیری
 لرزیدنِ بازوی به هم ریخته ام را
 از مو که مرا بین هوا زَجر نگه داشت
 دیدند تکاپویِ به هم ریخته ام را
 آرام کن عمّه تو پس از حرفِ کنیزی
 این خواهر ِکم روی به هم ریخته ام را
 هر تکه ای از زیور ِ من دستِ کسی رفت
 پیدا کن اَلَنگوی به هم ریخته ام را
 در شام ِ غریبانِ من آرام بشوئید
 خونابه ی پهلوی به هم ریخته ام را
 زیبایی دختر یکی اش مویِ بلند است
 صد حیف که گیسویِ به هم ریخته ام را...