همه عمر در تباهی همه عمر غرق غفلت
 به دلم هزار غصه به دلم هزار حسرت

پی کار خویش بودم پی کار من دویدی
 ز بزرگی تو شاها چه کنم من از خجالت

چه زیان تورا که یک دم بغلت کنم عزیزم
 نظری که شام هجران برسد به صبح وصلت

دل من گرفته آقا تو بیا برس به دادم
 سحری تو یاد من کن که خوشم به این حمایت

به هوای گریه هایم تو فقط بمان برایم
 تو بسی برای نوکر به غریبه ها چه حاجت

نفسی که بی تو باشد برود که برنگردد
 به تو بسته است جانم ز نخست تا قیامت

منِ کربلا نرفته به خودت امیدوارم
 سفرم به گردن تو،تو نما قبول زحمت

همه روضه ها اگرچه زده آتشی به جانت
 به غرور تو شرر زد غم روضه ی اسارت