نشستم یه گوشه با حال خراب
 شدم نی که از غم حکایت کنم
 گلومو گرفته یه بغض غریب
 میخوام قصه ای رو روایت کنم

ابوحمزه میگه که وارد شدم
 توی خونه ی سیدالساجدین
 دیدم آسمون چشاش ابریه
 بازم خیسه سجاده روی زمین

تحمل نکردم به حرف اومدم
 با یه حالی گفتم که جونم فدات
 چهل ساله که حال و روزت اینه
 چقد گریه آخه فدای چشات

شده زخم پلکات بمیرم برات
 چقد گریه آخه گل فاطمه
 شهادت که ارث تبار شماست
 شهادت که ارث بنی هاشمه

مگه حمزه کشته نشد تو احد
 مگه سجده گاهِ علی خون نشد
 نیفتاد زهرا مگه پشت در
 مگه مجتبی تیر بارون نشد

رسید اینجا تا حرف دیدم امام
 هنوزم دلش انگاری کربلاست
 صدا زد ابوحمزه رحمت به تو
 شهادت همیشه تو تقدیر ماست

ولی میدونی تا که یادم میاد
 میگم کاش عمرم به فردا نبود
 شهادت آره ارث ما طایفه ست
 اسارت ولی ارث ماها نبود

نبودی ندیدی که تو کربلا
 چطور خواهرام میدویدن رو خار
 فرار کردن از خیمه ها عمه هام
 بیا و دیگه رو دلم دس نذار