دختر اِنّا فَتَحنا اشک می‌ریزد ولی

گریه‌های او ندارد رنگ زاری هیچ‌گاه 

 بین طوفان، غنچه و گل سر در آغوش هم‌اند

او به زینب یا که زینب می‌بَرَد بر او پناه 

 تا شود زهرا، فقط یک کارِ باقی مانده داشت

شانه زد بر آن پریشانِ تنور و قتلگاه 

 چون زبانش بند می‌آمد خجالت می‌کشید

با سرِ بابا سخن می‌گفت، اما با نگاه 

 آه بابا! پا به پایت سوختم، خوردم زمین

رنگ گیسویم دلیل و زخم پهلویم گواه

 ماند داغِ نالۀ من بر دل دشمن، فقط

خیزران وقتی که خوردی زیر لب می‌گفتم آه