آب زنید راه را آب حیات آمده

کوثر کوثر نبی، علی صفات آمده

علیمه و فهیمه ی فاطمیات آمده

قمر به سجده رفته چون بدر جمیله می رسد

دیده ی جهل کور شد زآنکه عقیله می رسد

جاه و جلال مصطفی، مُلکت و مال فاطمه

چشمه ی نوش مرتضی، آب زلال فاطمه

بزرگ – خواهر حسن، شهپر بال فاطمه

زنی به جز تو عشق را مرد سفر نمی شود

بی همگان بسر شود، بی تو بسر نمی شود

دامن پاک وحی جز وحی گهر نیاورد

نیّره ی نبی به جز شمس وقمر نیاورد

مادر دهر می سزد دگر پسر نیاورد

چه دختری که با دو صد شیر پسر برابر است

نبین که زینب است او، که خود علی دیگر است

چه زینبی که عرش را سریر خویش می کند

چه زینبی که صبر را اسیر خویش می کند

چه زینبی حسین را امیر خویش می کند

حسین زنده در دلِ جوش و خروشِ زینب است

علم زمین نمی خورد، علم به دوش زینب است

حب علی است در دلش خلیل اگر خلیل شد

مریم اگر عفیفه شد، به فاطمه دخیل شد

بزرگ شد هر که در این بیت شرف ذلیل شد

در این سرا هزارها فضه جلیله می شود

ولی میان این حرم یکی”عقیله” می شود

به دست های او اگر طناب گیر کرده است

شمر که نه، عقیله را جهل اسیر کرده است

داغ حسین، عمه را چقدر پیر کرده است

کنیز می شدم اگر سایه ی بر سرم نبود

عمه پس از حسین اگر مدافع حرم نبود

شاعر : امیر عظیمی