هر چه جان است , به قربان اباعبدالله

هر چه گیسوست , پریشان اباعبدالله

“این حسین کیست , که عالم همه دیوانه ی اوست”

کل دنیا شده حیران اباعبدالله

ما سر سفره ی ارباب کرم , مرد شدیم

ساخته بر دل ما نان اباعبدالله

برکت روضه ی او بود … اگر شیعه شدیم

نام مان هست , مسلمان اباعبدالله

گر چه پرونده ی ما هست , “گناه آلوده”

چشم داریم , به جبران اباعبدالله

در و دیوار عزاخانه ی او نَم دارد

خیسِ اشکیم , ز باران اباعبدالله

گریه زاریم , پر از شور , برای غم او

چشم ماهاست , نمکدان اباعبدالله

زیر این بیرق ماتم , همگی سربازیم

گوش مان هست , به فرمان اباعبدالله

کاش میشد که بیاییم حرم , گریه کنیم

من و این روضه نشینان اباعبدالله

آب , نوشیم , ولی نیست خنک دلهامان

کشته ما را لب عطشانِ اباعبدالله

کاش میشد که بمیریم , فقط از داغِ …

… روضه های لب و دندان اباعبدالله

بدن شاه دو عالم , به زمین ماند , سه روز …

به فدای تن عریان اباعبدالله