زمین و آسمان مکه آن شب نورباران بود
و موج عطر گل در پرنیان باد می پیچید
امید زندگی در جان موجودات می‌جوشید
هوا آغشته با عطر شفابخش بهاران بود…
شبی مرموز و رؤیایی
به شهر مکه مهد پاکجانان، دختر مهتاب می‌خندید
شبانگه ساحت «ام‌القرا» در خواب می‌خندید
ز باغ آسمان نیلگون صاف و مهتابی
دمادم بس ستاره می‌شکفت و آسمان پولک نشان می‌شد
صدای حمد و تهلیل شباویزان خوش آهنگ
به سوی کهکشان می‌شد…
***
دل سیاره‌ها در آسمان حال تپیدن داشت
و دست باغبان آفرینش در چنان حالت
سر «گل آفریدن» داشت
***
شگفتی خانه «ام‌القری» در انتظار رویدادی بود
شب جهل و ستمکاری
به امیّد طلوع بامدادی بود
سراسر، دستگاه آفرینش اضطرابی داشت
و نبض کائنات از انتظاری دم به دم می‌زد
همه سیاره‌ها در گوش هم آهسته می‌گفتند
که: امشب نیمه شب، خورشید می‌تابد
ز شرق آفرینش اختر امیّد می‌تابد
در آن حال «آمنه» در عالم سرگشتگی می‌دید:
به بام خانه‌اش بس آبشار نور می‌بارد
و هر دم یک ستاره در سرایش می‌چکد رنگین و نورانی
و زین قدرت نمایی‌ها نصیب او
شگفتی بود و حیرانی
***
در آن دم مرغکی را دید با پرهای یاقوتی و منقاری زمرد فام
که سویش پرکشید از بام
و در صحن سرا پر زد
و پرهای پرندین را به پهلوی زن درد آشنا سائید
به ناگه درد او آرام شد، آرام
به کوته لحظه‌ای گرداند سر را آمنه با هاله امید
تنش نیرو گرفت و در دلش نور خدا تابید
چو دید آن حاصل کون و مکان و لطف سرمد را
دو چشمش برق زد تا دید رخشان چهر احمد را
شنید از هر کران عطر دلاویز محمد را
سپس بشنید این گفتار وحی‌آمیز:
الا ای آمنه! ای مادر پیغمبر خاتم!
سرایت خانة توحید ما باد و مشیّد باد
سعادت همره جان تو و جان محمد باد
***
بدو بخشیده‌ایم ای آمنه، ای مادر تقوا!
صدای دلکش «داود» و حب «دانیال» و عصمت «یحیی»
به فرزند تو بخشیدیم:
کردار «خلیل» و قول «اسماعیل» و حسن چهره« یوسف »
شکیب «موسی عمران» و زهد و عفت «عیسی»
بدو دادیم خُلق «آدم» و نیروی «نوح» و طاعت «یونس»
وقار و صولت «الیاس» و صبر بی‌حد «ایوب»
بود فرزند تو یکتا
بود دلبند تو محبوب
سراسر پاک…
سراپا خوب…
***
