دوباره مرغ روحم هوای کربلا کرد

دل شکسته ام را اسیر و مبتلا کرد

زسر گذشته اشکم به لب رسیده جانم

که هر چه کرد با من فراق کربلا کرد

شود تمام هستی فدای آن دو دستی

که غرق بوسه با اشک علّی مرتضی کرد

نگشت آنی آن دست جدا زدامن دوست

اگر چه تیغ دشمن زپیکرش جدا کرد

جز از برای داور دو تا نگشت اکبر

چه شد که خصم کافر جبین او دو تا کرد

سزد همه جوانان حنا زخون ببندند

که جا به حجله خون یتیم مجتبی کرد

فدای آن جوانی که در نماز ایثار

زخون وضو گرفت و به اکبر اقتدا کرد

فدای شیر خواری که وقت جان نثاری

دو چشم خود ببست و دو لب به خنده وا کرد

فدای آن شهیدی که زیر تیغ قاتل

سرش بریده گشت و به شیعیان دعا کرد

فدای جسم پاکی که قطعه قطعه گردید

زقطره قطره خونش حسین را صدا کرد

فدای آن شهیدی که در کنار سنگر

به گریه یا حسین گفت به خنده جان فدا کرد

برات کربلا را کسی گرفت (میثم)

که رو برای ایثار به سوی جبهه ها رفت