گل جای خود دارد ای کاش ، آهن در آتش نماند
من دوست دارم که حتی ، دشمن در آتش نماند

راه گریزی ندارم ، میسوزم و مینویسم

صد مرد آتش بگیرد ، یک زن در آتش نماند

سیلی برده توان او ، مسمار در نشان او

باید جان داد که بی امان ، آتش افتد به جان او

دل بردی از من به یغما ، ای شاه بی لشکر من

دیدی چه آوردی ای دوست ، از دست دل بر سر من

عشق تو در دل نهان شد ، دل زار و تن ناتوان شد

مژگان شوخت چنان تیر ، ابرویت ای جان کمان شد

حرم داغت خروش من ، بار عشقت به دوش من

تسلیمم پس خوش است اگر ، حلقه افتد به گوش من

می سوزم از اشتیاقت ، در آتشم از فراقت

کانون من سینه ی من ، سودای من آذر من

بار غم عشق او را ، گردون نیارد تحمل

چون می تواند کشیدن ، این پیکر لاغر من

حرم داغت خروش من ، بار عشقت به دوش من

تسلیمم پس خوش است اگر ، حلقه افتد به گوش من

با من صنما دل یک دله کن

گر سر ندهم آنگه گله کن

حسین حسین حسین …