تاریکی دل همه را غرق نور کن

این آبروی ریخته را جمع و جور کن

.

شرمندگی من بود آهی که می کشم

سنگین شده است بار گناهی که می کشم

.

امشب خدا کند ملکی بین همهمه

پرونده مرا برساند به فاطمه

.

تا آن گدانواز گداپروری کند

تنها نه من برای همه مادری کند

.

شاید به التماس دلم اعتنا کند

امشب حرم که رفت مرا هم دعا کند

.

شب های جمعه فاطمه از حال می رود

با پهلوی شکسته به گودال می رود

.

شب تا به صبح فاطمه فریاد می زند

با دیدن گلوی حسین داد می زند :

.

” ای کشته ی فتاده به هامون ، حسین من !

وی صید دست و پا زده در خون ، حسین من ! “