چادری که به پَرَش

بوسه‌ی ، احمد دارد

روی هر ریشه‌ی آن بوی محمد دارد

چقدر چشم کشیده است علی بر رویش

چادرِ بانویش

نورِ سرمد دارد

ولی افسوس که یک روضه‌ی پر غُصه‌ی بی حد دارد

روضه‌ای بد دارد

ای مدینه ای داد

دادها از بیداد

از نگاهی سنگین

آه این چادر پُر نور زمین خورد زمین

چه شده ، طعمه‌ی بی باکی شد

یک نفرکاش بگوید که چرا خاکی شد

پشت در بود که آتش سر زد

یک نفر شعله‌ای آورد و به جانِ در زد

در آتش زده را وای که بر مادر زد

زینب اُفتاد حسن بر سر زد

دید در کَنده نشد

ضربه‌ی دیگر خورد وای که محکمتر زد

...

(قنفذ از راه از آن لحظه که آمد می‌زد

تازه می کرد نفس را مجدد می‌زد

وای از دست مغیره چقدر بد می‌زد

جای هرکس که در آن روز نمی‌زد می‌زد)

....

کربلا چادرِ زهرا به سرِ زینب بود

سپرِ زینب بود

لشکری دور و بر زینب بود

در میان گودال

جگر زینب بود

آنطرف‌تر حرمِ شعله‌ورِ زینب بود

اینطرف بر سرِ نِی همسفرِ زینب بود

گرچه زینب از غم غیر خوناب نخورد

گرچه مانند دلش

جگری چاک نشد

زیر لب گفت ولی

«مادر آب ببین که پسرت آب نخورد

پدرِ خاک بیا که پسرت خاک نشد»

چادرش را دو گره بست ، قدم را برداشت

کوهِ غم را برداشت

بی حسین و عباس

دو عَلَم را برداشت

یک تنه بارِ حرم را برداشت

نعره‌اش کاخ ستم را برداشت..‌