هر کس که با گناه و خطا ناسپاس شد

از نور حق جدا شد و سهمش هراس شد

وای از دلی که با همه مأنوس شد ولی

نزدش فقط امام زمان، ناشناس شد

دل را چه شد که با همه ی لطف های او

نسبت به ذکر و یاد ولی کم حواس شد

بنده چنین خراب و بدون بها نبود

دور از امام شد که چنین آس و پاس شد

گریه، کفایت از غم هجران نمی کند

کارم برای آمدنش التماس شد

تببین راه حق شده تکلیفِ این زمان

رحمت به هر کسی که وظیفه شناس شد

تابید نور عُلقه ی زهرا به سینه ها

صحن علی وسیله ی این انعکاس شد

گفتند با علی که کتاب خدا بس است

برهان مجرمان، سخنی بی اساس شد

وای از مصیبت تن زخمی فاطمه

با هر تکان، دومرتبه خونین لباس شد

آن قدر گُل به هر طرف آشیانه کاشت

تا هر کجای خانه پر از بوی یاس شد

گفتم که گریه کم کنم اما مگر که او

از درد استخوان شکسته خلاص شد؟!