اگر زردم اگر خشکم درخت رو به پاییزم

تمام برگ هایم را به پاهای تو میریزم

چه جذاب است دریایِ پر امواج نگاهِ تو

بیا بنشین کنار من که از شوق تو برخیزم

توآن تنها ترین هستی توآن خانه نشین هستی

من آن تنها زنی هستم که از عشق تو لبریزم

الا ای دست بسته دست هایم را نمیگیری

که شاید این دم آخر به دامانت بیاویزم

الهی بشکند دستی که باعث شد در این شب ها

از این که مقنعه از چهره بردارم بپرهیزم

غریبی؛ خوب میدانم ولی کمتر بیا خانه

خجالت میکشم وقتی به پایت برنمیخیزم