به سر رسید دگر داستان غربت من

کجایی ای سبب خنده ولادت من

عزیز مادر من ، یار با محبت من

همیشه دیدن روی تو بوده عادت من

مریض درد فراقم بیا عیادت من

چقدر بار مصیبت به شانه بردم من

خدا گواست که یکسال و نیم مردم من

چه غصه ها که برای تنت نخوردم من

تو روی خاک و به بادها سپردم من

مرتبت کند ای نخل سرو قامت من

تو رفتی و غم داغ تو بر جبین افتاد

چقدر پشت سرت خواهرت زمین افتاد

به ضرب تیر گلوی تو از طنین افتاد

بلند مرتبه شاهی ز صدر زین افتاد

دم شهادت تو شد دم شهادت من

ز خاطرم نبرم چشمهای گریان را

نگاه حسرت و سوز دل یتیمان را

به کوفه طرز پذیرایی ز مهمان را

سرت به نیزه تلاوت نمود قرآن را

شکست رأس تو ، از دست رفت طاقت من

شدیم وارد شام خراب یادت هست؟

به بازوی من خسته طناب یادت هست؟

به آستین که گرفتم حجاب یادت هست؟

تو را زدند به قصد ثواب یادت هست؟

زدند لطمه به روی تو و به عزت من

من و غم و من و ناله ، امان از این غربت

کفن نداشت سه ساله ، امان از این غربت

فدک نبود و قباله ، امان از این غربت

رخش کبود چو لاله ، امان از این غربت

گذاشت داغ روی داغ بی نهایت من

غروب و خیمه و غارت خدانگهدارت

فراق یار و اسارت خدانگهدارت

عزای شام و جسارت خدانگهدارت

غم نگاه حقارت خدانگهدارت

هزار شکر که آخر روا شد حاجت من