«ای ماورای حد تصور، کمال تو»
 بالاتر از پریدن جبریل، بال تو...

غیر از حسینِ فاطمه چیزی ندیده‌ایم 
 در انعکاس‌ آینه‌های زلال تو

نزدیک سایه‌های عبورت نمی‌شویم 
 نامحرمان عشق کجا و خیال تو؟

گیرم که خیمۀ تو به تاراج رفته است 
 گنجینه‌های باغ بهشت است مال تو

از گوشه‌های چشم تو، ساحل درست شد
 از سایۀ عفاف تو، محمل درست شد

 ای سایۀ بلند اباالفضل بر سرت
 ای بال جبرئیل گلستان معبرت

مهتاب هم رشیدی قد تو را ندید
 از بس که چون هلال گذشت از برابرت

شب‌زنده‌دارِ شامِ غریبانِ کربلا!
 دل‌بستۀ نماز شب تو برادرت

ای خطبۀ رسای تو نهج‌البلاغه‌ات
 وی محمل بدون جهاز تو منبرت

ای قلۀ نجابت و ایثار جای تو
 عطر حضور فاطمه دارد صدای تو