تو آقای منی؛ دین و دنیای منی

آقاجان آقاجان آقاجان

تو ارباب منی؛ مهر و مهتاب منی 

آقاجان آقاجان آقاجان

تو اومدی، آقایی اومد

با تو، نور خدایی اومد

من اومدم به دنیا تا که 

بگم برات فدایی اومد

چی بگم؟! چطور بگم؟! با چه زبونی بگم می‌خوامت

دوستت دارم؛ عاشقتم؛ هلاکتم

با وجودی که خودت خوب می‌دونی؛ بگم می‌خوامت

دوستت دارم؛ عاشقتم؛ هلاکتم

کاش شهید شم؛ تو خودت رو برسونی، بگم می‌خوامت

دوستت دارم؛ عاشقتم؛ هلاکتم

نگه‌داره خدا رو سرم، جام تو رو

آقاجان آقاجان آقاجان 

بزار تا دم مرگ، ببرم نام تو رو

آقاجان آقاجان آقاجان 

خدا! سرشت دلم رو بین

دو ملکوت که هر دو عین

طپش قلب؛ دچارشونم

دو ضربان، حسین حسینه

چی بشه؟! چطور بشه؟! چه والدین و نسلی و

چه گوهری و اصلی و چه زحمتایی لازمه تا یه‌نفر

توو سایه‌ی پرچمت نوکر شه

نوکر تو اونه که تو بندگی و زندگی

دم‌به‌دم بهتر و بهتر شه

آخرین رتبه‌ی نوکری هم اینه که توو معرکه

رو دامان تو پرپر شه

به حق، بنده می‌شم توو صف هیئت تو

آقاجان آقاجان آقاجان 

رو پام بند نمی‌شم با بوی تربت تو

آقاجان آقاجان آقاجان 

فدای نام نامی تو

خاک در گرامی تو

بالاترین مقام عالم

سِمَت پیرغلامی تو

با پدر مادرمو اهل و عیالم برات می‌میرم

تو که جای خود! با بچّه‌هام برا بچّه‌هات می‌میرم

بچّه‌هات که جای خود! آخر به پا پرچمات می‌میرم