ابتدای راه میگویم حسین
 با دلی آگاه میگویم حسین
 بعد بسم الله میگویم حسین
 چهارم این ماه میگویم حسین

یا حسین گفتم دلم‌ بیدار شد
 کف بزن اقا برادردار شد!

درصد مستی قلبم پُر شده
 گونه ام از اشک امشب سُر شده
 وای من نان دلم آجر شده
 گوییا ساقی ز من دلخور شده

گفت بهتر از برادر بودنم...
 این بود که نوکر آقا منم!

پیش دریا صحبت از جو نیست که
 پیش‌ ما حرفی به جز هو نیست که
 وصف عباس از سر و رو نیست که
 وصف او در چشم و ابرو نیست که

چشم‌ و ابرویش اگرچه محشر است..
 بخدا عباس از آن بالاتر است!

جمع صبر و علم و ایثار و یقین
 جمع شد در پیکر این نازنین
 نیست مانندش خدایا در زمین
 مست شو با حرف زین العابدین..

در وفا مثل عمویم کس ندید
 غبطه خورده بر مقامش هرشهید

در بصیرت اسوه ی عمارها
 در شرف الگوی مردم دارها
 داروی مجانی بیمارها
 هرچه گشتم باهمه معیارها

مرد و مردانه ابوفاضل تک است
 عقل ما از درک اینها منفک است

ای سحرها چشم بیدارت علی
 محضر محتاج، رفتارت علی
 نحوه ی تدبیر پیکارت علی
 آفرین گفته به گفتارت علی

خطبه ی تو کار طوفان میکند
 کعبه زیر پات جان جان میکند

ماهی اما آفتاب زینبی
 نور اطراف حجاب زینبی
 تو به نوعی بوتراب زینبی
 تو دعای مستجاب زینبی

چه زمان امدن چه رفتنت
 کیف کرده خواهرت از دیدنت

خواهرت هربار مضطر میشود..
 یا که چشمش از غمی تر میشود
 تا که خیره بر تو دلبر میشود
 حال او بهتر وَ بهتر میشود

ذکر میگوید برای چشمهات
 ای عصای دست من زینب فدات!

اینهمه عشق برادر خواهری
 کرد در این دونفر جلوه گری
 کربلا شد قصه جور دیگری
 ماند تنها خواهری با لشگری

این طرف سقای ما بی دست بود
 آن طرف کوفه سپاهش مست بود

زینب و چشمان سنگین عوام
 زینب و زخم عمیق احترام
 زینب و پای برهنه راه شام
 زینب و ... کافیست حرف من‌ تمام

دیده عباس از این غم تر است
 دیگر اصلا لال باشم بهتر است